Interview with Karen Kwiatkowski

Tugrul Keskin

Washington
November 8, 2004


Karen Kwiatkowski, Lt. Col. USAF (ret.)
 


Karen Kwiatkowski recently retired from the active duty USAF as a Lieutenant Colonel. Her final assignment was as a political-military affairs officer in the Office of the Secretary of Defense, Under Secretary for Policy, in the Sub-Saharan Africa and Near East South Asia (NESA) Policy directorates. During Col. Kwiatkowski's time at NESA, she worked the North Africa desk, in the sister office to the Office of Special Plans. Prior to the Office of Secretary of Defense assignment, she served on the Air Force Staff, Operations Directorate at the Pentagon, the staff of the Director of the National Security Agency (NSA) at Fort Meade, Maryland, and served tours in Alaska, Massachusetts, Spain and Italy. Col. Kwiatkowski has an MA in Government from Harvard, and MS in Science Management from the University of Alaska, and has completed both Air Command and Staff College and the Naval War College seminar programs. She is currently a Ph.D. candidate at Catholic University in World Politics (ABD), pursuing a dissertation on Overt/Covert War In Angola: A Case Study of the Implementation of the Reagan Doctrine. Col. Kwiatkowski has authored two recent books on African issues, African Crisis Response Initiative: Past Present and Future (US Army Peacekeeping Institute, 2000) and Expeditionary Air Operations in Africa: Challenges and Solutions (Air University Press, 2001) and several papers. She teaches online classes with the University of Maryland University College and American Public University System, and is an adjunct faculty in Political Science with James Madison University. Col. Kwiatkowski lives on a small farm in western Virginia with the husband and four children. She is a regular contributor to LewRockwell.com and Militaryweek.com, and has had articles about her work with the Department of Defense published in the American Conservative and Salon.com, among others.


Keskin: Do you think neoconservatives have a different political agenda than the agenda held in the American interest?

Karen Kwiatkowski: Yes, I do. American interests, in terms of foreign policy were last democratically polled in November 2000. At that time, they were evenly split between the trade and peaceful interventionism of candidate Al Gore and the trade and humble non-interventionism offered by candidate George W. Bush. After 9-11, Americans were fearful and many sought retaliation against the perpetrators, considered to be Osama bin Laden, his al Qaeda terrorist network around the world, and the Taliban who were offering bin Laden safe harbor. Initially, George Bush pursued this route, supported and desired by most Americans – while simultaneously listening to his neoconservative advisors insisting that now was the time to strike – not Osma bin Laden, but Saddam Hussein. False statements that made no distinction between 9-11, terrorism against America and Saddam Hussein’s dictatorship were pumped unrelentingly into the mainstream American media by Bush, Cheney, neoconservatives in government, neoconservative thinktanks and a very lazy and unaccountable American media.
Neoconservatives envision a Middle East that is politically divided, ethnically aroused and U.S.-compliant. This kind of Middle East is most susceptible to outside economic and political manipulation, and is thought to pose less of a military or political threat to Israel. On the other hand, most Americans just want to buy oil on competitive market prices (and lots of it), improve our own border security, and to have the worlds’ nations do a better job of policing their own backyards and reducing terrorism. But most Americans are not making American foreign policy. Neoconservatives are, and thus we see a policy that is inconsistent with broader American interests. This inconsistency is part of what is fueling growing political divisiveness in this country, as more and more average American’s realize we have a problem in the path the neoconservatives have chosen.

Keskin: I personally believe that there was no relation between the Al Qaeda terrorist network and Saddam Hussein. One is a religious network, the other one is a repressive secular dictatorship. Neoconservatives in Washington disregard American national security interests, and mislead the American people. Can we say that neoconservatives had a plan to invade Iraq long before September 11?

Karen Kwiatkowski: I agree – al Qaeda and Saddam Hussein’s Iraq logically would have had nothing but wariness for each other, to put it mildly. The neoconservative agenda for many years has been marked by a desire for military resolution of international problems. It was this way during the Cold War years, with the Senator Scoop Jackson acolytes, and it is this way now with the same older but no wiser crowd, now associated with the American Enterprise Institute, Center for Security Policy, and the Project for a New American Century, and in the current administration. Neoconservatives have had a serious desire to deal in a substantive (regime changing) way with both Iran and Iraq, and also Syria, but not necessarily a serious plan to do it, in my opinion. Richard Perle and Doug Feith’s “A Clean Break” strategy paper, written by key Bush administration neoconservatives in 1996 for Benjamin Netanyahu’s Likud campaign, lays out the neoconservative desires pretty clearly. But they did not have a “plan” to invade Iraq until they arrived in the Bush administration, and were able to access and manipulate intelligence, and mobilize the American military machine as well as mobilize the all too willing George W. Bush.

9-11 did provide a sense of urgency and fear in America that made it easy for the neocons and the President to sell the invasion of Iraq. I do think without 9-11, they would have still pursued this option, because it was about geo-strategic military basing, oil control, and Saddam’s decision to sell oil on the Euro instead of the dollar, as well as a way of shifting US resources more in line with Israeli interests in the region.. 9-11 just made the propaganda campaign at home easier to conduct.

Keskin: Most of the pro Iraq war think-tanks in Washington are also pro-Jewish think-tanks, such as JINSA and Washington Institute for Near East Policy. In these think-tanks, Wolfowitz, Feith, Perle and other influential neoconsrevatives were either fellows or on the board of trustees. Do you think this neoconservative political elite played a crucial role in the Iraq War, and misled American national interests in the Middle East?

Karen Kwiatkowski: It is clear that this group of people played a critical role. Those think tanks, and also the neoconservative Project for a New American Century led by Bill Kristol and Gary Schmitt, had long written about the need for a U.S. friendly Iraq, a toppled Saddam Hussein, and using US military force to do it.. It is interesting to me that the Jewish political elite represented in the Bush Administration seem, to a man, to be pro-Likud, and I think that defines them more than any particular religious adherence. I wonder if we would be talking about this at all, or be in Iraq occupying that country, if they were all pro-Labor Party. Certainly the actions of the Office of Special Plans and guys like former Defense Policy Board Chairman Richard Perle, promulgating lies and exaggerating of Saddam’s capabilities to threaten the US, were purposely done to get the invasion. But Bush himself had his own reasons to want to go after Saddam, and there was indeed some kind of magic between his ambiguity about his father’s own decision to leave Saddam in place in 1991 and the neocon strategic goal.
Did they mislead Americans as to American national interests in the Middle East? I believe they lied and promoted lies (and liars like Ahmad Chalabi) to get their war. But I think for many of these guys truly believe that what is good for Likud is good for America. This is wrong factually, and wrong philosophically, and is probably very close to being treason. But I don’t think many of them really understand that putting the wishes or interests of another country before your own is wrong, as they are so wrapped up in what they perceive to be the needs of Israel, economically, territorially, militarily and in terms of regional security. This is why most of them are still angry and emotional about the Jonathan Pollard case – they really don’t see that his espionage and selling of US secrets to Israel in the late 1980s was criminal.

Keskin: Do you think that the recent spy case in the Pentagon opens the old files, such as the Pollard case in 1985, or do you think this is a message to the neoconservatives by the American intelligence community? (No one has been arrested so far, and the American intelligence community basically warned the neoconservative political elite)

Karen Kwiatkowski: The spy case is a complicated set of multiple investigations into the role of key neoconservatives in transferring secrets to third parties, and the examination of Israel’s active work to influence American actions and foreign policies both through lobbying representatives and through contacts with administration officials and employees. It does relate and refer back to old cases of Israeli espionage, and the publicity of the current case reminds people that Israel continues to conduct operations against the United States, and use U.S. officials to further its own aims. The fact that there is an investigation at all (for two years) has already served as a warning of sorts to neoconservatives who may be putting another county’s politics before our own. It is not clear why Larry Franklin’s name was leaked now. I initially thought it was done by a neoconservative who knew about Larry’s cooperation with the FBI as a way of disrupting the investigation, and warning others that arrests were coming soon. It could have been done to send a message of seriousness to the neoconservatives by the security agencies. I have recently read that Attorney General Ashcroft has been less than aggressive in prosecuting the possibly treasonous influence peddling going on in the Pentagon and elsewhere in the administration. It is possible that the leak of Larry’s name was designed to send a message from security agencies -- not to administration appointees who certainly have know about the investigation for months, even years – but to the Bush/Cheney/Ashcroft power center to push it along.

Keskin: It is very interesting that most of the people in the recent spy case in the Pentagon are also related with the Turkish lobby in Washington, with people such as Richard Perle, Paul Wolfowitz, Douglas Feith and Harold Rhode. As far as I remember, in 1992, Perle and Feith opened a lobby firm in Washington and they received $850.000 dolars for lobbying on behalf of Turkey. Do you think neocons manipulate ethnic lobbies in Washington for "third parties," interests as they have been doing for American Foreign Policy?

Karen Kwiatkowski: This is an interesting observation, and my impression of the link to Turkish lobbying was that any work done was on behalf of or in relation to Israel as much as directly Turkish-United States. My assumption reflects my own observations that many of those named (Perle, Wolfowitz, Feith) seem to have merged in their own minds loyalty to Israel with loyalty to the United States. I don’t know if these particular people make a habit of manipulating ethnic or other national lobbies for third party interests – but I believe that when a lobby or a country (like Turkey) hires one of these politically connected people, they are hiring the existing network – and for these particular names, that network centers on Israel.

Keskin: Today, Anti-Americanism is an increasing trend all over the world. I was in Turkey last June, and many people, from shcolars to journalists, ordinary citizens to military officials asked me the same question: "Does the US have a secret policy to divide Turkey, Iraq, Iran and Syria?" How do you answer this question as a retired government offical?

Karen Kwiatkowski: I am aware of no official secret U.S. policy to divide Turkey, Iraq, Iran and Syria. Officially, such a policy would be contrary to the published statements and national security strategy of the current American President, George W. Bush. However, the neoconservative position regarding the Middle East includes weakening and destabilizing Israel’s more hostile neighbors militarily, economically, and politically – these hostile countries would include Syria, Iraq and Iran. Various neoconservative thinktanks and pundits have written for many years openly about their goals for the Middle East, using terms like liberation and democracy with simultaneous objectives of creating countries friendly to the United States and Israel. A neoconservative foreign policy could in theory satisfy both aims by lending support to Kurdish independence under a democracy and liberation auspice, and also enjoying the domestic and regional reaction which would consume regional political and possibly military energy from Iran, Iraq and Turkey. Another problem is that “Democracy” and “U.S./Israel-friendly” may not go hand in hand, given past behavior of the United States and Israel which is seen throughout the region as hypocritical and exploitative. It’s clear that democracy, for example the Turkish democracy, in rejecting the request by Washington to utilize Turkish territory to launch the preemptive war on Saddam Hussein, has angered key neoconservatives like Paul Wolfowitz, Doug Feith and Dick Cheney. Yet these same players have been very pleased with the cooperative but non-democratic countries of Pakistan, Uzbekistan, and Saudi Arabia.

Keskin: Additionally, how can we reverse the increasing trend of Anti-Americanism in the Islamic world and regain those people?

Karen Kwiatkowski: I think the Islamic world as well as the rest of the world would appreciate a bit more honesty from America, a bit more of us living up to our own professed values. American values are based on individual liberty, rule of law, freedom of religious expression and a prohibition of a state religion, and constitutional restraints on governmental power. In my opinion, we have betrayed these values at home as well as abroad, with our domestic Patriot Act, the vast increase in the power of the American government to arrest and detain citizens on little evidence, the role of Christian evangelical theory to superficially justify our actions in the Middle East. We have conducted a military adventure in Iraq that was based on false and manufactured evidence (although it was conducted for real geostrategic reasons that had little to do with the professed rationale) and the executive was not restrained by the legislative or judicial parts of our government, effectively setting aside our own Constitution. Until America can behave as a member of a community of nations, guided by the words of Thomas Jefferson, seeking “Peace, commerce, and honest friendship with all nations — entangling alliances with none,” then we Americans will not be seen as role models or as trusted friends. It cannot be only sweet words, it must be lived. I believe that George W. Bush squandered a huge opportunity to lead the world by example. Instead he has served as a well-publicized example of ignorance, impulsiveness and arrogance that is not a true part of our national character. Our Founding Fathers certainly warned repeatedly against all three characteristics.

Interview with Michael Rubin

Tugrul Keskin

Washington


Michael Rubin 

Michael Rubin is one of the youngest neoconservative figures to gain prominence within the George W. Bush administration. A Yale graduate whose dissertation focused on modern Iran, Rubin has traveled extensively in Iraq, Iran, Yemen, Uzbekistan, Tajikistan, Afghanistan, Pakistan, and Sudan. Rubin has written one book, Into the Shadows: Radical Vigilantes in Khatami's Iran (2001), and has published numerous articles in such neoconservative publications as the New Republic, Wall Street Journal, Jerusalem Post, Commentary, and Middle East Quarterly. Michael Rubin is a resident scholar at the American Enterprise Institute, having recently served 18 months in the Office of the Secretary of Defense as an Iraq and Iran advisor, during which time he was also seconded to the Coalition Provisional Authority [CPA] governance team. After his work with OSP and the Provisional Authority, Rubin has returned to the neocon think tank community, resuming his associations with AEI, Middle East Forum, and the Washington Institute for Near East Affairs. He is part of the speakers’ bureau of the neocon public relations agency, Benador Associates, which says that Rubin “speaks widely to both military and non-military audiences in the United States, Europe, and the Middle East.” Rubin sits on the three-member advisory board of the Middle East Quarterly, which is copublished by the Middle East Forum and the U.S. Committee for a Free Lebanon. He holds Ph.D. from Yale University.

Keskin: There is a public perception (from Government officials to ordinary citizens) in Turkey that the majority of the Turkish population believes the Jewish lobby and/or Israel supports an independent Kurdish State in Northern Iraq. Do you think this is a reality or a fallacy/conspiracy?

Michael Rubin: The public perception in Turkey is simply wrong. It is based more on
conspiracy and deliberate spin from a few politicians than on fact. The Israelis keep aloof from the Kurds because they value their relations with Turkey too much. The Kurds on the other hand, are so thoroughly infiltrated by Iranian agents that they could not host Israelis without serious consequence. The irony is that the Turkish press, by perpetuating the false rumor, risks creating a self-fulfilling prophecy, driving Israel
away from Turkey and toward other partners.

Keskin: As far as I understand from your response, if I am wrong please correct
me, you are saying the Turkish media is responsible for the tension between Turkey and Israel. How about the American media, such as journalist Seymour Hersh who wrote an article, Plan B on June 30th in the New Yorker Magazine. He says: "Turkish sources confidentially report that the Turks are increasingly concerned by the expanding Israeli presence in Kurdistan and alleged encouragement of Kurdish ambitions to create an independent state." The source of this "confidential report" is Turkish Foreign Minister Abdullah Gul.

Michael Rubin: I am saying that the mainstream Turkish media picked up unfounded
allegations that simply were not true. According to the June 24 issue of Cumhuriyet, Gul was the source for Hersh's claim. Most American papers did not follow Hersh's allegations seriously because he did not name sources. When sources insist on annymity, usually they have something to hide. Hersh does not have the credibility in the United
States that he has in Turkey. Most journalists and politicians realize that Hersh makes allegations first, and then tries to find evidence.

Keskin: In your article, “Talking Turkey,” you mentioned that, "one prominent AKP member told me, we are a Muslim party and Powell called us a Muslim democracy. We know he chooses his words carefully." Do you think Powell chooses his words carefully? or is this another case of mincing words? Is Turkey an Islamic democracy or is the majority of the population Muslim?

Michael Rubin: In this case, Powell did not choose his words carefully. Powell doesn't
know a lot about Turkey; he depends on State Department speechwriters. Many don't know Turkey either, and try to infuse Powell's speeches with well-meaning platitudes. They simply didn't understand the sensitivity. I've both lived outside the United States, and worked at the heart of the American government. Many non-Americans believe that the U.S. is organized and has a plan, but the reality is that, on a day-to-day level, the U.S.
government is chaotic. This is especially true with this administration because National Security Advisor Condoleezza Rice doesn't make sure that the President's policy is carried out. Some National Security Council staffers openly criticize the President.

Keskin: Basically, you are saying that the American government does not have an
organized national security structure, and it is very chaotic. I believe that National Security Advisor Condoleezza Rice is a cold war policy maker and she cannot understand the globalization process and national security. This is also the case with other neocons/cold war policy makers. Do you agree that these policy makers see the Islamic world as an enemy of the US?

Michael Rubin: No, it's two different things. From the inside, the American government is always chaotic. The Senate does one thing, the State epartment another, and the Defense Department a third. Not every word is scripted. However, the problem gets worse when the National Security Council doesn't adequately coordinate. Condoleezza Rice is a very smart woman and, while I sometimes thinks she has poor instincts, that doesn't mean she doesn't understand issues. I absolutely disagree that neo-conservative sor other policy makers see the Islamic World as enemies of the United States. If you actually look at what neo-conservatives say, rather than what Yeni Safak says they say, then you'd find that they tend to believe much more in human rights having a role inf oreign policy. But, at the same time, I'd argue that many so-called political Islamists aren't representative of the Islamic World, but more representative of Saudi Arabia.

Keskin: You said that neocons tend to believe much more in human rights having a role in foreign policy. In that case, why does the Bush administration support Islam Kerimov(Uzbekistan) or Ilhan Aliyev (Azerbaijan) governments? I think they are the most repressive governments in the world and they have terrible human rights record according to the state department.

Michael Rubin: Why are you assuming that neo-conservatives are on top in the Bush administration?

Keskin: Last year in March, the Turkish parliament rejected the US deployment of
troops in Turkey, just before the Iraq War started. After this decision, there was no relation or contact between Pentagon and Turkish General staff for over six months. The 60 year steady relationship/friendship between Turkey and the US was damaged. Since then, Turkey has been looking for another political partner/country to built a military relationship with? (I am not talking about the EU) Do you think the friendship is over or how can it be repaired?

Michael Rubin: First of all, there was a great deal of contact between the Turkish General Staff and the U.S. Defense Department following the vote. I was at the Pentagon at the time and participated in some of the contacts. Most certainly, the friendship between Turkey and the United States continues. Our friendship is based on common notions of democracy, and not conditional on the purchase of airplanes or other commercial deals. I worry, however, that, especially in Turkey, some politicians are attacking the relationship for short-term political gain. The problem is that it takes a lot longer to build relationships than to break them down.

Interview with Dr. Cehreganli, the leader of Southern Azerbaijan Awakening Movement - Turkish

Dr. Mahmudali Cehreganli ile roportaj


Mahmudali Cehreganli
 


Guney Azerbaycan Milli Uyanis Hareketi

www.gamoh.org


Tugrul Keskin

Washington

2 Agustos 2004


Mahmudali Cehreganli 1958 yilinda Guney Azerbaycan’in (Iran) Tebriz sehrine bagli Sebuster kasabasinda dogdu. Tebriz Universitesinde Fars dili ve edebiyati bolumunden 1987 yilinda mezun oldu. 1991 yilinda Tahran Universitesinden Dilbilim uzerine “Fars dilinde Turkceden Gelen Kelimeler tezi ile doktorasini aldi. Daha sonra Tahran ve El Zehra Universitelerinde dersler verdi, ogretim uyeliginde bulundu. Kendisine yapilan siyasi baskilar sonucu 1994 yilinda Tebriz’e donmek zorunda kaldi. Tebriz’de Pedagoji Universitesinde ugretim uyeligi ve rektor yardimciliginda bulundu. Dr Mahmudali Cehreganli evli ve dort cocuk sahibi olup Guney Azerbaycan Milli Uyanis Hareketinin liderligini yapmaktadir.


Keskin: Iran’da Turklerin siyasi acidan uyanis hareketlerinin tarihsel kokenleri neler ve ne zaman basladi?


Dr. Cehreganli : 1905 yilinda Iran’da demokratik acilim devrimi siyasi baglamda basladi. Bu hareket Tebriz sehrinden basladi. Tebriz sehri buildiginiz uzere Guney Azerbaycan’in baskenti konumunda olup, butun Tebriz bu demokratiklesme hareketine tam destek oldu. Bu demokratik devrim sureci 1911 yilina kadar surdu. Bunun sonucunda Kacar siyasi rejimi yikildi. Iran’da demokrasiyi destekleyen Azerbaycan Turklerin siyasi iktidari ele gecirebileceginden suphelenen Ruslar ve Ingilizler Iran’I isgal etmeye basladilar. Ruslar Iran’in Kuzey’inden ve Ingilizler ise Guney’den Iran’a girerek Turkler Iran’da iktidara gelmesinler diye demokratik devrimi baslatan Turkleri ve onlarin liderleri olan Settarhan’i oldurduler. Iran’da Gazneliler ile baslayan Turk hakimiyeti 970 yil sonra Rus ve Ingilizlerin bolgeye girmesi ile sona erdi. Resmi olarak Iran’da Turk hakimiyeti 1924 yilinda bitti. Rejimin adi Pahlavi ve Fars siyasi rejimi olarak degistirildi. Bugun yuzyil evvel meydana gelen demokratik devrim hareketine baktigimizda keske Iran’da diktator Kacar rejimi iktidarda kalsaydi da Turkler Iran’da iktidari kaybetmeselerdi diyebiliyoruz.Cunku 1924 yilindan itibaren Iran’da Turkler buyuk bir asimilasyona ve baskiya maruz kaldilar. Riza Sah Pehlevi’nin butun etnik azinliklari yok etme politikalari her ne kadar rejimin adi degisse de ayni politikalar bugun Humeyni ve Mollalar rejimi ile de devam etmektedir.


Keskin: Yani 1979 Iran Islam devrimi ile Sah Riza Pehlevi’nin Turkleri asimile etme politikalari arasinda pek fark olmadigini ve hatta benzer oldugunu soyluyorsunuz. Sizce Iran’da Turkleri asimile etme politikalari ile Bulgaristan’da Jivkov rejiminin 1980’lerde Turklere uyguladigi baskilar arasinda bir benzerlik var mi?


Dr. Cehreganli : Hic bir fark yok. Turkce ad koymak yasak, Turk musikisi yasak, Turkce egitimi yasak. Turk kulturu yasaklandi. Gunumuzde bile bu tip siyasi baskilar devam etmekte olup buna direnen Turkler, baski, hapis ve iskence ile yildirilmaya calisilmakta olup, Iran’da bir millet yok edilmeye calisilmaktadir. 1920 yilinda Sah Riza Pehlevi savunma bakanidir. Biz Turkler olarak Iran’da daha demokratik bir yapi bekliyorduk. Fakat fiziki gucu tukenen Azerbaycan Rus ve Ingiliz askeri gucu onunde savunmaya imkan bulamadi. Guney Azerbaycan’da Turkler 1911’den 1920 yilina kadar savastilar. 1920 yilindan itibaren Iran’da ikinci devrim sureci basladi. 1911-1920 arasi gucunu siyasi askeri mucadelede zayiflayan Azerbaycan Turkleri 1920’den itibaren olumsuz gelismeler bekliyordu. 1920 yilinda Azerbaycan milli hareketi basladi. Bu hareketin iki istegi vardi: Iran’da demokratiklesme ve Azerbaycan’da ise ozerk yapi. 1920 yilinda alti ay sureyle Guney Azerbaycan bagimsizligini kazandi. Fakat Sah Riza Pehlevi, Ingiliz ve Ruslar ile isbirligi yaparak Tebriz’e hucum ettiler ve Guney Azerbaycan Turklerinin liderleri konumunda bulunan Seyh Mehmet Hiyabani’yi katlettiler. Bunun sonucu olarak Iran’da Turkler liderlerinin kaybi ile milli hareketler duraksama donemine girdi. 25 yil sure ile Iran’da Turkler susma zorunda kaldilar cunku baskilar cok ileri safhaya ulasmisti. Fakat 1945 yilinda Cafer Pishaveri liderliginde yeni bir milli uyanis hareketi basladi.Istekler yine ayniydi, yani demokratiklesme ve ozerk federal bir yapi. Bu siyasi hareket daha cok sosyalist bir yapi arz ediyordu. 1945 yilinda Turkler Iran’da ozerk bir siyasi yapi ilan ettiler. Turk dili resmi dil oldu. Bu hukumetin arkasinda Rus destegi de vardi. Fakat Ruslar ile anlasan Iran bolgeye Iran ordulari girdi ve 35’ine yakin Turk soykirima maruz kaldi. 300 bine yakin insan ise surgune gonderildi. Bu Ingiliz destekli diktator rejimi 1979 yilinda Islam devrimi iktidara gelene kadar surdu.

Keskin: Peki 1979 yilinda gerceklesen Iran Islam devriminde Turklerin rolu varmiydi?


Dr. Cehreganli : Iran Islam devriminde Turklerin cok buyuk rolu oldu. Pehlevi rejimine karsi en buyuk darbe Guney Azerbaycan’in baskenti Tebriz’de vuruldu. Daha sonra ise bu hareket Iran’in butun bolgelerine yayildi. Turklerin Iran Islam devrimine katilmalarinin ve destek vermelerinin en buyuk nedeni dictator rejimine karsi demokratik Islam devrimini desteklemekti. Fakat devrim sonrasi Iran’da siyasi yapi yine Turklerin isteklerini reddetti, ve Turklerin lideri olan Seriat Madari Humeyni rejimi tarafindan olduruldu. Ve Madari yanlisi binlerce insane Molla rejimi tarafindan olduruldu bir cok insane surgune gonderildi.

Keskin: Sayin Cehreganli siz siyasi olarak Guney Azerbaycan’da demokratiklesme hareketlerine ne zaman basladiniz?


Dr. Cehreganli : Benim dedem ve babam, her ikiside Guney Azerbaycan milli uyanis hareketine destek olmuslar ve faal olarak bu hareketlerin icinde bulunmuslardir. Boyle siyasi ve milli bir aileden geldigimiz icin bizde kucuklugumuzden beri Guney Azerbaycan milli hareketleri icinde yer aldik. Benim amacim ilk baslarda Iran’da demokratik bir yapinin olusturulmasi ve Guney Azerbaycan milli hareketine katkida bulunulmasidiydi. Bu 1995 yilina kadar boyleydi. 1995 yilinda Iran parlemantosu 5’ince devre secimlerine katildim. Secimler iki asamali olarak yapildi. Bu donem zarfinda secmenler ile konusup kendimizi tanitmak icin iki ay zaman bulduk. Bunun sonucunda Tebriz vilayetinden 600 bin oy aldik ve milletvekili secildik. Fakat Iran rejimi bizi istifa etmeye cagirdi ve bizim parlemantoda bulunmamizin tehlike olacagini soyledi. Istifa etmemiz karsiliginda bize cesitli rusvet ve benzeri makanlar tekif edildi. Biz bunu kabul etmedik. Akabinde toplumda eminiyeti bozmak ve boluculuk sucundan tutuklandik. 6 yil zindanda ve ev hapsinde tutuldum. Cesitli iskenceler sonucu iki kere beyin kanamasi gecirdim. Ikincisi Tebriz hapishanesinde oldu. Ev hapsinde bulundugum 1996 yilindan Guney Azerbaycan Milli Uyanis teskilatini kurduk ve Guney Azerbaycan Turklerinin haklarini savunan bu teskilati halkimiza tanitmak icin faaliyetlere basladik. Iran’daki en guclu muhalefet hareketi olan teskilatimiz Iran Molla rejimi tarafindan tehlikeli goruldugu icin yasaklandi. Bunlarin sonucu olarak universitedeki isimide kaybettim.


Keskin: Peki Mahmudali bey yurt disina cikisiniz nasil oldu ve nicin Turkiye’ye geldiniz?

Dr. Cehreganli : Sahsim hakkinda Birlesmis Milletlerin insan haklari komitesi ve uluslararasi af orgutu benim ugradigim iskence ve haksiz tutuklanmamdan dolayi Iran’i kinamis ve mahkum etmisti. Kofi Annan’in Iran dini liderine Hamaney ve Iran basbakani Hatemi’ye mektup yazarak yurt disina cikisimiza izin vermemizi istedi. Dolayisi ile 2001 yilinin Aralik ayindan Isvec’e cikisimiza izin verildi. Ben cikarken iki secenek oldugunu dusundum; ya yurt disina cikip seyahet edip, tedavi olup Iran’a doneyim, ya da Guney Azerbaycan milli uyanis hareketinin mucadlesine devam edeyim. Ben ikinci yolu yani milli mucadele ve demokrasi haretetine katkida bulunmayi sectim. Avrupa’ya gittikten sonra uc ay icinde Isvec, Danimarka, Almanya ve Fransa’da bulundum. Cesitli medya ve Avrupa parlementerleri ile cesitli gorusmelerde bulunduk. Avrupa Birligi donem baskani ile baska bir gorusmemis oldu. Daha sonra Azerbaycan’a ve sonrasi Turkiye’ye geldim. Turkiye’ye geldigimde Guney Azerbaycan mucadelesine cok buyuk bir ilgi oldugunu gordum ve burada da bir cok basin mensuplari ve milletvekilleri ile iyi bir iletisimimiz oldu.

Keskin: Amerika’ya nasil geldiniz?

Dr. Cehreganli : Amerika’ya CSIS’in yani stratejik arastirmalar merkezinin davetlisi olarak geldim. Yaklasik iki yila yakin zaman oldu. Washington’da cok onemli kisi ve kuruluslar ile gorusmelerde bulunduk. CSIS, Johns Hopkins Universitesinde, ABD kongresi ve senatosunda konferanslarimiz oldu.

Keskin: Sayin Cehreganli Turkiye’den nicin ayrildiniz ve ayrilmak zorunda birakildiniz?

Dr. Cehreganli: Turkiye bize vatani vatanimiz gibi, milleti kardesimiz gibidir. Ama maalesef hakimiyette olan zihniyet Turk dunyasina sicak bakan bir goruste degil. Turkiye’de bize sahip cikan olmadi, bizi destekleyen kisi ve kurumlar bulunmadi. Bizim calismamizdan bazilari rahatsiz oldular. Iran hukumetinin baskisi sonucu biz Turkiye’den cikarildik. Oysa Iran’I bolucu ve terorize eden bir faaliyetin icinde olmadik. Tek amacimiz Iran’in demokratiklestirilmesi idi. Iran’da Turklerin kendi kulturel ve siyasi haklarinin alinmasi icin hep mucadele verdik ve vermeye devam edecegiz. Yurt disinda su an 24 temsiligimiz bulunmakta olup, binlerce uyemiz mevcut. Fakat Iran’da bizim hareketimizi destekleyen yuzbinlerce destekleyicimiz bulunmaktadir. Her yil Temmuz’un ilk haftasi Babek kalesi denilen bizim icin kutsal olan bolgede 1 milyona yakin kisi toplanir ve biz Guney Azerbaycan Turkleride buradayiz mesajini veriyor. Umut ediyoruz yakin gelecekte Guney Azerbaycan Turk milleti amaclarina ulasip, kendi mukadderatini elde edip istedigi sekilde yasayacaktir.

Interview with Abdurrahim Polat, the Leader of Birlik Movement in Uzbekistan - Turkish

Uzbekistan Birlik Partisi Baskani Abdurrahim Polat ile Roportaj


Abdurrahim Polat 

Tugrul Keskin

Washington-30 Temmuz 2004


Abdurrahim Polat 1945 yilinda Uzbekistan’in baskenti Taskent’te dogdu. 1968 yilinda Moskova Yuksek Enerji Enstitusu’nin bilgisayar muhendisligi bolumunu bitirdi. Daha sonra Uzbekistan’a geri dondu ve 1990 yilina kadar Uzbekistan Bilimler Akademisinde calisti. Bu yillar icinde doktorasini bitirdi ve ayni akademide profesor oldu. Akademide yapay zeka (Artifical Intelligence) uzerine calismalar yapti. 1988 yilinda Uzbekistan Birlik Halk Hareketi kuruculari arasinda yer aldi, daha sonra ayni hareketin ilk baskani olarak secildi. Birlik hareketinin temel amaclari arasinda Uzbekistan’in bagimsizligini almasi ve akabinde demokrasinin yerlesmesi olarak algiladi. 1991 Agustos ayinda Uzbekistan’in bagimsizliginin ardindan iktidarda bulunan Islam Kerimov yonetimi, bagimsizlik ve demokrasi yanlisi muhalefete baski uyguladi. 29 Temmuz 1992 gunu Kerimov’un emri ile KGB ajanlari Polat’a suikast duzenlediler. Bu suikast denemesi sonucu agir yaralanan Polat ilk once Baku’de daha sonra Istanbul’da tedavi gordu ve tekrar Uzbekistan’a dondu. Fakat, muhalefete uygulanan baskilarin bu donem sonrasi iyice artmasi ile Abdurrahim Polat ve arkadaslari Uzbekistan’i terk etmek zorunda kaldilar. 1993 Nisan ayinda Turkiye’ye geldi ve 1998 yilinda Uzbekistan’in Turkiye’ye uyguladigi siyasi baskilar sonucu Amerika’ya gitmek zorunda kaldi. Amerika’da surgunde halen Uzbekistan Birlik partisi baskanligini yurutumekte olup, 2004 yilinin Aralik ayinda yapilacak Uzbekistan secimleri icin calismalar yapmaktadir.


Keskin: Sayin Polat 1993 yilinda Islam Kermiov’un uyguladigi baskilar sonucu muhalefet hareketleri ve liderleri ulkeyi terk etmek zorunda kaldilar. Sizce Uzbekistan’da muhalefet hareketleri bitti mi?

Abdurrrahim Polat: Kesinlikle hayir. Uzbekistan’da pek cok arkadaslarimiz baski sonucu siyaseti birakmak zorunda kalsalarda, kucuk olsa da hala ozgurluk ve demokrasi fikrini savunan arkadaslarimiz mevcut. Bu arkadaslar siyasi muhalefet partileri yasaklandiktan sonra bagimsiz gazeteci ve insane haklari savunucusu olarak calistilar, ve calismak zorunda birakildilar. Fakat Kerimov’un uyguladigi baskilar sonucu demokrasi konusunda umutsuzluga dusen insanlar dini akimlara yonelmek zorunda kaldilar. Cunku Uzbekistan’da baska secenekleri kalmamisti. Ayni donem icinde Afganistan’da Taliban 1996 yilinda iktidara geldi, Uzbekistan’da ise Tahir Yoldasov ve Cuma Namangani onderliginde Uzbekistan Islami hareketi orgutlendi ve guclendi.

Keskin: Abdurrahim bey kisacasi Uzbekistan’da Islami hareketin guclenmesini Islam Kerimov’un uyguladigi anti demokratik baski politikalarinin bir sonucu olarak mi goruyorsunuz?

Abdurrrahim Polat: Elbette, bu uygulamalar Uzbekistan’da kanli olaylara neden oldu. 1999 Subay ayinda Taskent’te ilk defa bombali patlamalar gerceklestirildi. 20’ye yakin insan hayatini kaybetti. Bu olaylardan sonra sadece Islami akimlara degil demokratik muhalefet uzerindeki baski daha da artti. Yine 1999 yilinda Uzbekistan hapishanelerinde Birlik hareketinin Namangan sehir orgutu baskani Ahmadhan Turakhan, Andican vilayeti Birlik hareketi liderlerinden Zhurahon Azimov ve 2001 yilinda ise Birlig’in Kashkadarya vilayet baskani eski Uzbekistan milletvekili Shovruh Rozimurad olduruldu.

Keskin: 11 Eylul 2001’de Amerika’ya El-Kaida’nin saldirisi sonucu Amerika Afganistan’i isgal etti. Bu isgal sirasinda Uzbekistan ve Kerimov yonetimi ile ABD yonetimi arasinda yakin iliski meydana geldi. Bunun Uzbekistan muhalefet hareketleri uzerindeki etkisi ne oldu?

Abdurrrahim Polat: ABD’nin Orta Asya’ya gelmesi Uzbekistan’da siyasi atmosferi kokten degistirdi. Uzbekistan hukumeti muhalefet hareketi uzerindeki baskilari azaltmak zorunda kaldi. Bundan sonra ise Uzbekistan’da Birlik hareketi toparlanmaya basladi. 2002 yili icinde butun vilayetlerde yerel kongreler yapildi ve 2003 yilinin Mayis ayi icinde, son onbir yildan beri ilk defa Birlik hareketinin genel kurultayi Taskent’te yapildi.
Bu kurultayda demokrasinin gelismesi icin mucadelenin devam ettirilmesi ve Birlik hareketinin partilesmesi yolunda karar alindi. Boylece Birlik Halk Hareket partisi adini aldi, Uzbekistan’da en guclu muhalefet hareketi oldugunu kanitladi. Ben Vasington’da bulunmak mecburiyetinde birakilsam da Birlik hareketinin toparlanmasi ve kongresinin yapilmasinda liderlik rolunu ustlendim ve parti arkadaslarim beni baskan sectiler.

Keskin: Peki Uzbekistan’da ki diger muhalefet hareketlerinin durumlari nasil, calismalari devam ediyormu? Ornegin Erk hareketinin durumu nasil?

Abdurrrahim Polat: Birlik hareketinin 2003 yili kongresinden sonra Erk partiside toparlanmaya calisti. 2003 yili Ekim ayinda da Erk Partisi kongresini tamamladi. Fakat Erk partisinin Birlik hareketinden ayrilip bagimsiz bir parti oldugu gunden itibaren Islam Kerimov hukumeti ile yakin iliskiler kurmasi, ilerleyen yillarda hukumet ile aralarinin bozulmasinin ardindan Kerimov’u guc ile devirme islerine karismalari sonrasinda ise Uzbekistan Islami Hareketi ile ortak calisma yapilmasi Erk partisi kurultayinda buyuk tartismalar yasanmasina neden oldu. Bunun neticesinde Erk Partisi bolundu. Bolunmus iki gurupta kendisini Erk Partisinin devami olarak tanitiyor. Bu guruplardan birisinin baskanligina eski genel sekreter Samat Murat secildi, ikinci gurubun baskani ise Muhammad Salih’tir. Fakat bu tartismalarin devami sonucu Muhammad Salih’in liderligindeki gurupta da bolunmeler yasandi. Muhammad Salih baskanliktan uzaklastirildi ve baskan olarak eski milletvekili Aygul Mahmatova secildi. Simdi Samat Murat ile Aygul Mahmatova Erk partisini yeniden birlestirmek icin bir caba sarfediyorlar.

Keskin: Sayin Polat, bahsettiginiz uzere Uzbekistan’da demokratik muhalefet hareketi bir hayli bolunmus durumda, bu tabi ki Islam Kerimov’un lehine bir durum arz ediyor. Peki muhalefet hareketleri bunu asmak icin neler yapiyor, yani demokratik muhalefetin birlesmesi ve ortak hareket etmesi soz konusu mu?

Abdurrrahim Polat: Biz Birlik olarak muhalefetin parcalanma noktasi yani Erk’in Birlik’ten ayrilmasindan itibaren hic bir zaman bu hareketin tekrar ortak hareket etmesi icin kapimizi kapamadik ve bilakis caba sarfettik. Erk partisinin yeni liderleri bu meseleye daha olumlu yaklasiyorlar. Cunku onlarda Uzbekistan muhalefetinin ortak hareket etmesinin anti demokratik uygulamalari degistirebilecegini anlamaya basladilar.
Bu gunlerde Birlik, Erk ve yeni kurulmus iki parti ortak calisma icin bir konsey olusturdular. Bu konsey daha ilk adimlarini atiyor ve Uzbekistan demokratik muhalefetine olumlu katkilarda bulunacagina inaniyorum. Aralik 2004 yilinda yapilacak parlemento secimlerine hazirlik icin bu konseyin cok faydali calismalar yapacagini dusunuyorum.

Keskin: Secimlere Birlik Partisinin hazirliklari nasil devam ediyor, ne gibi calismalar yapiyorsunuz?

Abdurrrahim Polat: Burada bir kac yonelimimiz soz konusudur. Birincisi sizinde bildiginiz uzere partimizi Adalet bakanligina kayit ettirme calismalarimiz var. 2003 Eylul’unde ilk defa Birlik partisini resmi olarak kayit ettirmek icin basvurduk, fakat Uzbekistan rejimi bizi kayit ve dolayisi ile secimlere istirak ettirmemek icin cesitli bahaneler uyduruyorlar. Ornegin parti tuzugunde, tuzuk kelimesi yerine Rusca ‘Ustav’ kullanmamizi talep ettiler. Bize zaman kayp ettirmek icin uygulanan zorluklara ragmen bu istenilen degisikliklerin hepsini yaptik. Fakat bakanlik yeni bahaneler uygulamaya devam etti. Bakanlikla yaklasik alti aylik mucadelemiz sonucu Uzbekistan Yuksek Mahkemesine basvurduk. Sunu anlamak gerek ki Uzbekistan gibi diktatorluk rejiminde Adalet bakanligi ve Yuksek mahkeme ile mucadele etmek aslinda kahramanlik gibi bir sey. Uygulamak istedigimiz ikinci calismamiz, kendimizi milletimize daha iyi tanitmak ve demokrasiyi anlatmak icin ozgur ve daha demokratik gorsel ve yazili basini yaratma faaliyetlerimizdir. Uzbek dilinde yapilan en guclu internet sitesi yine Birlik Partisinin sayfasidir. Bunun disinda Hareket adli iki aylik siyasi, ekonomik ve hukuk konularinda yazilar yayinladigimiz dergimizi cikariyoruz. Tabi baskilar sonucu bu dergiyide yurt disinda basiyoruz. Fakat Uzbekistan’da dagitiyoruz. Ucuncu ve en onemli calismamis ise Birlik partisi olarak ulke capinda orgutlenme faaliyetimizdir. Cunku yere teskilatlarimizin gucu ve etkisi ile secimlerde basari kazanmamiz soz konusu.

Keskin: Bildigim kadari ile 24 Haziran’da Amerikan Kongresinde Avrupa’da Guvenlik ve Isbirligi komisyonunda Uzbekistan’da demokrasi ve insan haklari ile ilgili bir toplantiya katildiniz, bu toplantida neler soylediniz?

Abdurrrahim Polat: Burada cok ilginc bir nokta var, buda toplantinin adi; ‘Uzbekistan’da bogulmus demokrasi ve ayak altina alinan insan haklari’ydi. Buda gosteriyor ki Amerikalilar Uzbekistan’daki mevcut durumdan memnun degiller. Toplantiya katilan yuksek seviyedeki Amerikan Disisleri bakanligi yetkilileri ve uzmanlar ‘2001 Eylul’unden sonra Uzbekistan’da demokrasi ve insan haklari konularinda bazi ilerlemeler olsa da son aylarda bunun yerinde saydigini’ soylediler. Ben kendi konusmamda ise Uzbekistan’da demokrasinin gelismesi icin en onemli noktanin muhalefet partilerinin Adalet bakanligina kayit edilmesi ve secimlere katilmasi oldugunu, bugunku sartlar altinda ise Birlig’in buna hazir oldugunu berlittim. Bu toplantinin da katkisi ile Amerikan hukumeti Uzbekistan’a verilecek 18 milyon dolarlik yardimi durdurdu. Buda gosteriyor ki Amerika’nin Uzbekistan politikasinin degisme rotasina girmistir. Inaniyorum ki, bundan sonra Amerika Uzbekistan’da demokrasinin gelismesi icin daha olumlu yaptirimlarda bulunacaktir.

Keskin: Turkiye’nin Uzbekistan’da demokrasinin gelismesine sizce bir katkisi var mi?

Abdurrrahim Polat: Oncelikle sunu belirtmek gerekir ki Turkiye’nin Orta Asya ve bilhassa Uzbekistan’da sadece demokrasinin gelismesi hususunda degil, genel olarak da ilgilenmesi ve cesitli meselelerde katkisinin olmasi lazim. Turkiye kendisini Orta Asya’dan dislayarak politika yapamaz. Ama ne yazik ki bugun durum boyle degil. Turkiye Uzbekistan gibi AGIT uyesi, bu yuzden Turkiye’nin Uzbekistan’da demokrasinin gelismesi icin caba sarf etmek mecburiyetinde. Turkiye’de dis politikayi yonlendirenler butun enerjilerini sadece Avrupa Birligine degil Orta Asya’daki Turk Cumhuriyetlerine de sarf etmeleri daha iyi olur diye dusunuyorum.

Interview with Ercument Kilic, president of ATAA - Turkish

Ercument Kilic ile Roportaj


Ercument Kilic  


Aydinlik and Ulusal Kanal TV


Tugrul Keskin

Washington-26 Temmuz 2004


Ercument Kilic 1958 yilinda Ankara'da dogdu. 1977'de egitim amaci ile Amerika'nin Miami sehrine geldi, daha sonra Teksas'in Dallas sehrinde Ekonnomi ogrenimin devam etti. Ogrenciliginin bitmesi ile is hayatina atildi. Tum ogrencilik yillarinda da Turkiye’nin tanitimi amaci ile Amerika’nin 50 eyaletinin tumunde, bir cok Avrupa ulkesinde, Tayvan’da Cin’de Japonya’da ve Hong Kong’da uzun yillar Turk Kulturu ve Turk Dunyasi tanitimi yapti. Dallas'ta bulunan TURANT (Turkish American Asssociation of Northern Texas)'da uc kez baskan olarak gore aldi.Yaklasik 15 senedir ATAA'de cesitli gorevlerde bulundu. 1990 ve 1996 yillarinda baskan yardimcilikari yapti. 2002 Aralik ayindan itibaren ise ATAA'de genel baskanlik gorevini yurutmektedir.

Aydinlik: Ne zaman ve hangi amac ile Amerika'ya geldiniz?

Ercument Kilic: Turkiye acisindan cok zor bir donemde ve genc bir yasta Amerika'ya, Jimmy Carter'in ABD baskani oldugu donemde Miami'ye ogrenim gormek uzere geldim O yillarda Iran'da Amerikalilarin rehine olarak alindigi, faizlerin cok yuksek oldugu, Turk amerikan iliskilerinde bilhassa 1974 Kibris harekati sonrasi iliskilerin gergin oldugu bir donemdi.

Aydinlik: Geldiginiz yillar itibari ile Amerika'da pek fazla Turk yoktu sanirim.

Ercument Kilic: Elbette, ilk Miami'ye geldigimde Amerika'da pek Turk yoktu. Zaten bulunan Turklerin buyuk bir cogunlugu ise, bilhassa Miami'de Turkiye'de belli bir kesimi temsil eden zengin cocuklarindan olusmaktaydi. Simdi ki Amerika’ya gelebilmek pek kolay degil, gercekten bir hayal ulkesi idi. Bir cok Turkiye'li zengin o donemlerde kendi cocuklarini Amerika'ya gonderiyorlardi. Daha sonra Teksas'a tasindim. Teksas'a tasinma nedenim tamamen maddi imkansizlikara dayaniyordu. Cunku Miami daha pahaliydi, oysa Teksas'ta egitim ve hayat daha ucuzdu. Ilk yillarda herkes gibi bende turkist misali buradaki Turk lobisi, Turkler ve siyaset hakinda fazla bir bilgim yoktu. Cunku Amerika'ya her gelen Turk gibi bizimde Turkiye'de egitim sisteminin hatalarindan dolayi buraya hazirliksiz gelmistik. Turkiye siyasetini ve Turkiye'nin politikasini tanimam burada yani Amerika'da oldu.

Aydinlik: O Yillarda Turk dernekleri icindeki faaliyetler nasildi, siz neler yaptiniz bu tanima asamasindan sonra?

Ercument Kilic: Dallas'ta bulundugumuz yillarda PBS (Amerikan Halk Radyosu) araciligi ile bir cok canli yayin calismalari yaptik. Devamli olarak Turk Tarihi konusunda ehil bilim adamlarini Teksas’a davet edip konferanslar verirdik. Turkiye'nin tanitilmasi icin sadece Dallas'ta degil TURANT adli dernek vasitasi ile Amerika'nin genelinde bir Turkiye'yi tanitim calismamiz oldu. Turkler ABD'de Amerikan toplumunun dokusundan farkli bir hayat tarsi icindeler, dokunun bir parcasi degiller. Turkleri Amerikan polisinde, itfaiyesinde, ordusunda, sivil toplum orgutlerinde parmakla sayabilirsiniz. Buyuk oranla da bir niceligimden dolayi tabi ki kilise de Turk yoktur. Dolayisi ile Turklerin genel de Amerikan sosyal dokusu ile iliskisi sadece is yerlerinden ibarettir. O yillarda ise bugune nazaran Turkler cok daha fazla dokunun disindaydilar. Dolayisi ile “Biz Turklerde buradadir” mesajini vermek icin fakir doyurma, kan bagislama kampanyalari yaptik ve Amerikan basininda bunlarin duyurulmasini sagladik.Sayisiz Amerikali politikacinin secim kampanyalarinda yillarca gonullu hizmetler verdik. Bu amacla burada bizim Turkler olarak basarili olmamiz icin bu dokunun icinde mucadele vermemiz gerekiyor. Bizde Turkler olarak bu toplumun bir parcasi oldugumuz mesajini vermeye calistik. Baskanligim sirasinda TURANT uyelikleri uc kat artti. Yine o donem itibari ile Kirim ve Azerbaycan Turklerine yonelik destek faaliyetleride yaptik. Ilk defa bir Amerikan milletvekilini, Jim Moody’yi Azerbaycan ve Kirim’a, oradaki soydaslarimizin en cetin gunlerinde goturduk.

Aydinlik: Peki Vasington'a yani politikanin merkezine gelisiniz nasil oldu, hangi zorluklar ile karsilastiniz, kisacasi ne bekliyordunuz ne buldunuz?

Ercument Kilic: Turk derneklerinde uzun suredir aktif olarak calismama ragmen o zamana kadar Vasington'i hic tanimiyordum. 1990 senesinde ATAA'dan DR. Tamer Acikalin aradi, birlikte calisma ve baskan yardimciligi teklif etti. New York'ta bulunan ve Dr. Ata Erim'in kurulusunda buyuk rol aldigi Amerikan Turk Dernekleri Federasyonu en eski dernek olmakla birlikte, ATAA Amerika'daki en buyuk Turk kurulusu konumundaydi ve politikanin merkezi Vasington'daydi.Daha sonra ise herkesin bildigi gibi 2002 yilinda yapilan secimle birlikte ATAA baskani oldum ve EVIMI Washington'a tasidim. Bu tamamen gonullu bir gorevdi, bundan ATAA BASKANLARI herhangi bir maas almiyor, sadece Turkiye'yi ve Turkleri tanitmak icin gonullu baglamda baskanlik yapiyorum.

Aydinlik: Bildigimiz kadari ile ilk defa bir baskan Vasington'a butun isini gucunu birakarak geliyor ve evini Teksas'tan buraya tasiyor. Bu baglamda cesitli zorluklar ile karsilastinizmi?

Ercument Kilic: Evet ilk defa bir baskan olarak Vasington'a butun evimi ve isimi tasidim ve bunu gonullu olarak yaptim. Bizim yonetim kurulumuz Amerika’nin her yerine yayilmistir ve genel de bulundugumuz yerlerden baskanlik yapariz, ama ben baskan olarak Vashington'da bulunmamin ATAA icin daha yararli olacagini dusundum ve Vasington'a tasindim. Sebep 27 senelik bir Amerikan egitimim ve birikimim vardi Turkler olarak bazi konulara yaklasimlarin farkli yapilabilecegini dusunup onlari yeni yontemler kullanarak ilk elden yapmanin, Turkce deyimle tasi taragi toplayip Vasington'a tasinmanin daha yararli olacagini dusundum. Bu tasinmanin ve bazi yeniden yapilanma calismalarinin meyvelerini ise soyle gorduk. ATAA'in Amerikan kongresi ile daha yakin temaslari olmaya basladi. Amerikan milletvekillerini Turk dostluk gurubuna katmaya ikna ettik. ATAA'nin yapilan en son yillik genel kurultayi son yillarin en kalabaligi oldu. Uye sayimiz artti, calisan yani isci kesimini ve ogrencilerimizi daha fazla kapsayan calismalar yaptik.

Aydinlik: Butun bu soyledikleriniz icinde ATAA'nin onemi nereden kaynaklaniyor?

Ercument Kilic: ATAA Turklerin Amerikan toplumunundaki bir meclisi olarak Turk Amerikan iliskilerini olumlu etkileyebilecek ve gucunu buradaki Turklerden alan bir kurum. ATAA'in diger bir onemi ise Amerika'da Turk toplumunu sivil baglamda temsil eden en buyuk Turk orgutu olmasindan kaynaklaniyor.

Aydinlik: Bunlarlar birlikte Vasington'da bir hayli sIkIntIli olan Turk lobiciligi var bunun ATAA ile ilsikileri nasil ve hangi asamada?

Ercument Kilic:Turk lobiciligi iki bacakli bir masa. Bacaklardan birisi tanitim ve lobicilik calismalari yerine getiren Turkiye Cumhuriyeti, ikincisi ise Amerika'da yasayan Turk toplumu. Ve bu masa kendi dengesini zor sagliyor. Demek ki kendisine ucuncu veya durduncu bacaklar bulunmasi lazim. Ucuncu bacak benim iki yildir devamli olarak mesajini verdigim: Turk ozel sektoru. Ozel sektorumuz mutlaka ve mutlaka ATAA gibi bir kuruma maddi destek vererek katkida bulunmali. Amerika ile ticaret yapan Turk sirketlerinin yatirimlarinin gelecekte saglikli korunmasi, Turk mallarina konulan kotalarin kaldirilmasi, Turkiye'nin parasini verdigi helikopterlerin teslim alabilmesi, Turkiye'nin Amerika tarafindan en favori ticari iliskiler listesine alinmasi her zaman lobi ile olur.Bu listeye Cin bile girdi, Turkiye hala yok! Bu yuzden ozel sektorun destegi cok onemli. Bahsini ettigim zorluklarin nedeni ikili iliskilerin hukumetler arasinda kotu olmasindan degil, diger etnik lobilerin Amerikan kongresinde daha kuvvetli olmalarindan kaynaklaniyor. Bugun Turk Dostluk Gurubunda bulunan Amerikan milletvekilleri sayisi Turkiye’ye kota koymak kimin haddine? Bu masaya bir de gozumuzun onunde durup simdiye kadar el atmadigimiz bir dorduncu bacagida ekliyebiliriz. Bu da Turk dunyasi. Cunku Amerika'da 400 bin Turkiye'li varken 1 milyonun uzerinde Turk dunyasindan Turk var. Bu insanlarin dertlerine ses olmak, onlardan da guc kazanmak yolu ile bu dorduncu bacak kolaylikla lobiciligimizin saglam temeller uzeirne oturmasini sagliyabiliriz.

Aydinlik: Demokratik ilkeler baglaminda ATAA'nin iyi isledigini dusunuyormusunuz?

Ercument Kilic: Bu soylediklerim ATAA icin degil, Amerika’daki tum Turkler ve onlarin Dernekleri ile ilgilidir. Yillar icinde bir cok seyi devletten bekleyen bir zihniyet olusmus. Lobicilik yapilacak, devlet yapsin, Turevi acilacak devlet acsin, festival yapilacak devlet yardim yapsin. Biz geldigimizde Turkiye'den maddi yardim almak yerine Turkiye'yemize katkida bulunalim ve kendi yagimiz ile kavrulalim dedik. Yalniz bunlari basarabilmek icin herseyi devletten veya Turkiye cumhuriyetiden beklemek yerine, bu iside devlet baba yapsin zihniyetinden uzaklasip, buradaki Turk halkinin bilinclenmesi ile yapmaya calistik. Bu amacla kuafor, kasap, terzi, mermer iscisi doktor, universite ogretim gorevlisi gibi degisik kesimlerden insanlari dernegimizin calismalarin adavet ettik. Ama buna ragmen Turk halkini bilinclendirmenin vazifesi ATAA gibi kurumlara dusmektedir. Bagimsiz ,saydam, demokratik ve halkinin tumunu kapsayici calismalar ile gerekli mesajlari veren dernekler bilinclendirme calismasinda halkimizdan destek goreceklerdir. ATAA bu konularda onemli bir mesafeleri gecmisinde almistir. Turkiye'nin ic polikasi ile degil Turklerin ortak sorunlarina ses olan bir organizasyon olmaya calistik.

Aydinlik: Yaptiginiz calismalardan da bahsedermisiniz?

Ercument Kilic: Turkiye'yi tanitmada ATAA olarak cesitli yayinlarimiz oldu. Ilk once Turkish Times gazetesini iki haftada bir olarak cikariyorduk, daha sonra icinde bulundugumuz internet cagina gerekli ihtiyaca cevap vermemesi nedeni ile son bir yildir yeni calisma ile derginin adini daha kapsayici bicimde Turk Dunyasi olarak degistirdik. Aynen internet sayfamizda baslattigimiz gibi dergimiz hem Ingilizce hemde Turkce cikmaktadir. Amerika’ya 40, 50 yil evvel gelenler, doktorlar, muhendislermis, simdi her kesimden insanimiz var. Bunlarin hepsi ingilizceyi iki gunde ogrenmek zorunda degil ki. 1970'li yillardan beri Ermeni lobisinin yaptigi Amerikan kongresinde milletvekillerinin yaninda stajyer ogrenci calistirma isini baslattik. Amerika'da bulunan ve sayilari binlerle ifade edilen Turk ogrencileri ile iletisim kurarak onlari Amerikan politik surecini ogrenmesini ve Turk derneklerini tanimasini sagladik. Cunku Yunan ve Ermeni dernekleri bu metodlar ile calisiyorlar. Icinde bulundugumuz Amerikan baskanligi secim yilinda bu yilin onuzmudeki uc ayi icinde bir bir eforla Turkleri secim kutuklerine kayit ettirme ve oy kullanmaya yoneltici bir proje baslattik.

Aydinlik: Son olarak sizce gelinen nokta nedir, basari mi yoksa Amerika'da bile Turkun Turkle mucadelesi mi?

Ercument Kilic: ATAA'ya baskan oldugum gunden itibaren bir vizyon ve misyon gelistirmek, tanitimimizin uzun suredir var olan sistemini gelistirmek ve toplumun genelinin katilimini saglamak istedik. ATAA her zaman herkese acikti ama elitlerimizin yaninda daha halkci bir yapiya toplumun butun kesimlerini kapsar bicime gelmesi icinde calistik.Bu arada tabi ki maddi ve manevi sikintilar cektik ve cektirildik. Mucadelemizin ana nedeni hic bir sey icin olmasa bile Dumlupinar sehitliginde su anda yatan, sekiz yasinda bu millet icin sehit olmus Konyali Omer Oglu Husnu ve onun gibiler icindir (Hemen O’nun yaninda 11 yasinda bir cocugun mezari da vardir). Bu insanlar bir hic ugruna, bos yere sehit olmadilar, ve unutturmayacagiz! Amerika'da Turk toplumu icin calismaliyiz ve burada bulunan Turklerin Turk toplumuna hizmet etmeleri lazim veya kendisi hizmet edemiyorsa bunu saglayan guvendikleri kisi ve derneklere yardim etmesi gerekiyor. Ayriyi gayriyi unutup, ortaklari bulmamiz lazim.

Interview with Savas Suzal, a journalist in Washington - Turkish

Gazeteci Savas Suzal Ile Roportaj


Savas Suzal 

Tugrul Keskin

Washington-Aydinlik

Temmuz 13 2004

Savas Suzal 1944 yilinda istanbul’da dogdu. Kuleli Askeri lisesini bitirdikten sonra, Kara Harp okuluna devam ederken, 1963 yilinda 21 Mayis olaylarindan dolayi okuldan cikarildi. Daha sonra Ankara Devlet Mimarlik ve Muhendislik akademisini bitirdi ve Ankara Universitesi Insaat dairesinde calismaya basladi. Bu sirada TRT’nin actigi redaktor spiker sinavini kazanarak 1974 yilinda basin hayatina girdi. Muhendislik tahsilinin gazetecilik icin yeterli olmadigina inanarak Siyasal Bilgiler fakultesine bagli Sevk ve Idare yuksek okulunu bitirdi. TRT’de ilk haber programi olan “Bir Konu ve Bir Konuk” programinin yapimcisi ve sunucusu oldu. 1980 Aralik ayinda Amerikanin Sesi Radyosunda calismak uzere Vasington’a geldi. 1986 yilinda Sabah gazetesinin ve ATV televizyonunun Vasington temsilciligine basladi ve 2002 yilina kadar bu gorevini surdurdu. Suzal halen Vatan gazetesinin Vasington temsilcigini yapmaktadir.


Aydinlik: Amerika’nin Sesi Radyosuna ve dolayisi ile Amerika’ya nasil geldiniz?

Savas Suzal: Amerika’nin sesi radyosunda (VOA) calisan bir arkadasim radyoda Turkce bir spikere ihtiyac oldugunu soyledi. Bu nedenden dolayi Amerika maceramiz basladi. Daha sonra 1986 yilinda radyo yonetimi aleyhinde sikayette bulunan bir Amerikaliya taniklik ettigim icin sozlesmem feshedildi. Ben o tarihte Sabah gazetesinin Vasington temsilcigini aldim ve Amerika’nin Sesi Radyosunu haksiz isten cikarildigim icin mahkemeye verdim. VOA tarihinde radyoyu dava edip mahkemeyi kazanan ve tazminat alan ilk yabanciyim.

Aydinlik: Sizi uzun suredir radyo ve televizyonda calistiniz, peki yazili basina yani Sabah gazetesi temsilciligini aldiktan sonra gorsel ile yazili basin arasindaki fark neydi? Sizin yazili basina gecmeniz Turgut Ozal’in basbakanligi ile ayni tarihe denk gelmesi acisindan da ilgi cekici bir donemdir.

Savas Suzal: O Yillarda Turk basini Turgut Ozal basbakanliga gelmesi ile birlikte Amerika’yi kesfetti. Ozal hemen hemen her uc ayda bir Amerika’ya geliyordu. Iste bu tarihlerde Hurriyet gazetesi, Cumhuriyet’ten Sedat Ergin’i transfer ederek Vasington’a temsilci olarak yolladi. Cumhuriyetin o zaman ki genel yayin muduru Hasan Cemal’da ekonomik zorluklara ragmen Ufuk Guldemir’i temsilci olarak Vasington’a gonderince tatli bir rekabet gundeme geldi. Ayni tarihlerde Milliyet’ten Turan Yavuz ve Tercuman’dan Yilmaz Polat’ta olmak uzere Vasington’da Turk gazetecilerin sayisi bese yukseldi.Bu gazeteciler arasinda gercekten gazetecilik baglaminda kiran kirana tatli bir rekabet ortaya cikti. Isin en ilgi cekici tarafi ise Turgut Ozal Turkiye’de kendisine yoneltilen sorularin Vasington’da ki ziyaretlerinde tam tersi ile karsilasiyordu.

Aydinlik: Peki Turgut Ozal Amerika’ya nicin yogun olarak geliyordu ve Amerika ile iliskileri hangi duzeydeydi?

Savas Suzal: Gercek amaci Amerika’nin gundeminde kalmakti, fakat bunu saglik sorunlari ile maskelemeyi iyi beceriyordu. Ornegin Reagan yonetiminde kimsenin ilgilenmedigi baskan yardimcisi George Bush’u oval ofisten sonra ziyaret ederek O’na onem verdi. Hic unutmuyorum, su an CNN’de program sunan unlu gazeteci Wolf Blitzer ile birlikte Ozal’in o tarihlerde Beyaz Saray’in idari binasindan ayrilisini (Executive Building) merdivenlerde izlerken arkamizdan gelen George Bush bize bu adama dikkat edin ileride cok onemli rol oynayacak sozunu soyledigini unutmuyorum. Nitekim hatirlayacaginiz gibi Irak savasi oncesi Turgut Ozal’da kendisinden talepte bulunmadan evvel Irak petrol boru hattini kapatarak George Bush’a ve Vasington’a ne kadar yakin oldugunu kanitlamaya calismisti. Turgut Ozal devletlerarasi iliskileri liderler arasi iletisim ile ozdesletigine inaniyordu, belki de en buyuk yanlisi buydu. Cunku devletlerarasi ulusal cikar celiskileri olduguna inanmiyordu. Bunun boyle oldugunu Ozal’in en yakin dostu Bush tarafindan Demirel’e soyledigi “beni ozal’a yakin olarak tanittilar, benim O’na yakinligim Turkiye’nin basinda olmasindan kaynaklaniyordu ve su an Turkiye’nin yonetiminin basinda siz varsiniz ve size de ayni yakinligi gostermeye hazirim ” sozu ile aslinda ulusal cikarlari vurguluyordu.

Aydinlik: Turgut Ozal donemi itibari ile Amerika’da Turk lobisinin baslangici olarak O’nu gostermek mumkun mu ve Turk lobisi nasil basladi, basarili oldu mu?

Savas Suzal: Turk lobisi elbette Ozal ile birlikte basladi, amac o yillarda cok yogun bir bicimde kongredeki Ermeni Soykirim tasarisini engellemekti.Ancak Ozal doneminde cok yogun olan herseyden komisyon alma Turk lobisinin Vasington ayaginda da kendini gosterdi. O yillardaki Turkiye ile calisan lobi sirketinin basinda bir Ermeni’nin bulundugu bile dikkate alinmamisti, bunu da Milliyet gazetesinden Turan Yavuz ortaya cikararak iyi bir gazetecilik ornegi sergiledi. Daha sonra ise lobi sirketleri komisyon oranina gore kiralanir duruma gelerek Turk lobisinin nasil calistigini veya calismadigini gozler onune serdi. Karanliklar prensi olarak adlandirilan ABD savunma bakan yardimciligindan ayrilan Richard Perle bir lobi sirketi kurdu ve basina su an ABD savunma bakanliginda calisan mustesar yardimcisi Douglas Feith’i gecirdi. Bu sirket International Advisers Inc. adli sirketti ve Turkiye ile iki yilligina 875 bin dolarak bir antlasma imzaladi. Ozal yonetiminin savunma ihalelerinden aldigi komisyonlardaki ara bulucu rolunu ustlendi.

Aydinlik: Siz Vasington’da uzun bir suredir bulunuyorsunuz ve bu sure icinde bir cok Turk elcisi ile birlikte oldunuz, Vasington’da bulunan Turk elcilerinin calismalarini yakindan takip ettiniz. Bunun bir degerlendirmesini yapabilirsiniz?

Savas Suzal: Turk buyukelcileri genelde Turk dis politikasinin disinda hareket edemezlerler. Ancak Vasington’a atananlarin cogunlugu emekliligi yaklasmis ve meslekteki en deneyimli burokratlardir, bu nedenden dolayi Vasington elcileri bu gorevden sonra gidebilecekleri baska bir gorev olmadigi icin ya siyasete veya ticarete soyunurlar. Ornegin eski Vasington elcisi Sukru Elekdag emekli olduktan sonra Alexander Haig’in basinda oldugu savunma ile ilgili sirketin Turkiye temsilcisi, yine Nuzhet Kandemir ise bildiginiz gibi Dogru Yol partisinde baskan yardimcisi olmustur. Daha sonra Sukru Elekdag Cumhuriyet Halk partisinden milletvekili oldu.

Aydinlik: Peki bu baglamda Turkiye’deki iktidardan biraz daha bagimsiz gibi gozukmuyorlar mi veya diger bir deyisle ikitdar ile elciler arasinda bir sorun olusmaz mi?

Savas Suzal: Siyasetciler veya siyasi iktidarlar her zaman kendilerinden once atanan buyukelcilere kuskuyla bakarlar. Bunun en guzel ornegi Turgut Ozal’in Vasington’a atadigi Turk elcisi Nuzhet Kandemir’den Mesut Yilmaz hic bir zaman hoslanmadi. Kandemir’in kaderimidir bilinmez, Tansu Ciller’de basbakanligi doneminde Nuzhet beye pek olumlu bakmadi ve gorevden almak icin elinden geleni yapti. Son olarak buyukelci Faruk Logoglu’nun yerine AKP iktidari basbakan Erdogan’in danismanlarindan bir tanesini Vasington’a buyukelci olarak atamak istiyor, fakat burada da engel Cumhurbaskani Sezer olarak goruluyor.

Aydinlik: 25 Yildir Vasington’da diplomasi muhabirligi yapiyorsunuz, sizce Turkiye’ye aktarilan haberler ne kadar gercekci ve tarafsiz, Turk basini gorevini yapiyormu?

Savas Suzal: Bence yapmiyor. Ozellikle Vasington’a yapilan resmi ve ozel ziyaretlere katilan gazetecilerin secimi siyasi liderler tarafindan yapildigindan tarafsizlik ilkesi cignenmis oluyor. Ornegin Ozal zamaninda da iktidara yakin gibi gozuken basin mensuplari olmasina ragmen cogunluk muhalefet yaptigi icin bir yerlerde gercek yayinlanabiliyordu. Ama zamanimizda basinin ekonomik bagimliligi dogrudan haberleri etkilemeyi surduruyor. Siyasetciler sunu unutmamali Ozal’in tek parti iktidarinin uzun sureli olmasinin altinda yatan neden bu elestirilerdi. Ozal boylelikle kamuoyunun nabzini tutabiliyordu. Cevresinde sadece dalkavuk zihniyetli kisileri dinleyen liderler halkin gercek nabzini tutmaktan uzak kaliyorlar.

Aydinlik: Kendilerini Amerika uzmani olarak tanitan ve Amerika’da yonetime yakin gibi gosteren bazi basin mensuplari var. Sizce bunlar gercekten Amerikan yonetimine yakinlarmi, yoksa bu gazeteciler kendilerini Turkiye’de bu sekilde gosterek cikar mi sagliyorlar?

Savas Suzal: Bunlar her donemde hepimizin bildigi malum isimler kendilerini hem Amerika’dakilere hem de ondan daha cok Turkiye’deki siyasetcilere pazarliyorlar. Halbuki Amerika’da hic bir itibarlari yok, sadece cesitli vesileler ile kullanilan insanlar. Bu gazetecilerin simdiye kadar Turk-Amerikan iliskilerinde soyledigi hic bir sey dogru cikmadi. Zaman zaman bunlarin kimin sesi oldugunu Amerikalilarda merak ederler.

Aydinlik: Son olarak Amerika’da cok cekismeli olacaga benzeyen sadece Amerika’yi degil, bununla birlikte Turkiye ve dunyayi ilgilendiren bir baskanlik secimi olacak. Farkli sonuclari dusundugumuzde bunun Turkiye’ye yansimasi ve Turk Amerikan iliskileri acisindan degerlendirmesi ne olabilir?

Savas Suzal: 4 Kasim’da Amerika’da yapilacak olan baskanlik secimleri sadece Amerika icin degil, Turkiye’deki iktidar icinde bir donum noktasi olacak. Zaten Amerika’daki Cumhuriyetci iktidar ile AKP arasinda iliskiler gerileme donemine girdi. Uc onemli konuda basbakan Ankara’da ABD baskanindan bekledigi hic bir yaniti alamadi. Eger Kasim secimleri sonrasi Kerry ve Edwards ikilisinden olusan Demokratlar iktidara gelirse Amerikan dis politikasinda koklu degisiklikler yapacaklar. Ornegin Cumhuriyetcilerin savundugu Buyuk Orta Dogu projesinin bir demokrat iktidarinda fazla bir gelecegi olmadigi soylenebilir. Halen AKP iktidari bu projenin en buyuk avukati rolunu ustleniyor. Dolayisi ile Turkiye Aralik ayinda AB’den olumlu bir yanit alamaz ve Amerika’da da demokratlar secimi kazanirsa hem bolgesinde hemde dunyada bir yalnizlik icine girecek. Zaten ekonomik acidan her ne kadar Turk basini gormezden geliyorsa da AKP iktidari zor durumda, dolayisiyla ampul tamamen sonebilir.

Interview with Yilmaz Polat, a journalist in Washington - Turkish

Gazeteci Yilmaz Polat Ile Roportaj

Tugrul Keskin


6 Ocak 2004

Gazeteci Yilmaz Polat ile son kitabi olan Amerikan Sahinleri
Amerikan kargalari hakkinda ve Amerikan politikasi uzerine konustuk.

1970 yilindan TRT yurt disi yayinlar dairesinde gazetecilige
baslayan Polat, 10 yil sureyle Turkce ve yabanci dillerde haber ve
program yapti. 1980 yilinda Amerika'nin baskenti Vasington'a
gazeteci olarak geldi. 23 yildir ABD Vasington'da gazeteci olarak
bulunmaktadir. Vasington'da en uzun donem gazetecilik yapan tek Turk
gazetecisi. Bu donem icinde Vasington Entrikalari, Vasington Ankara
Hatti, Alo Vasington isimli uc kitap yayinlayan Polat, 2003 yili
icinde yayinlanan son kitabi ise Amerikan Sahinleri-Amerikan
Kargalari.

Keskin: Kitabinizi 1970 Kibris Baris harekati sirasinda 28.
Tumen komutani olan ve emir dinlemeyerek Maras bolgesini alan
rahmetli babaniz Osman Fazil Polat'a atfediyorsunuz.Kibris konusu su
an gundemde olduguna gore babaniz sizce Maras bolgesini nicin emir
dinlemeden aldi?

Yilmaz Polat: Benim ayrica Ates Altinda Kibris diye tamamen harp
gunluklerinden (ceridelerinden) belgeli Kibris baris harekatinin
askeri yonunu anlatan bir kitabim daha var. Maras o donem itibari
ile hareketin sinirlari icinde degildi. babam o bolgeyi turistik
bolge icin degil, Magosa'nin Turk kesiminin guvenligini saglamak
icin aldi. Yani Kenan Evren'in dedigi gibi ileride vermek icin degil.

Keskin: Son gunlerde Kibris sorunu gundemi isgal
etmektedir, sizce Amerika'dan ve ozellikle Vasington'dan Kibris
gorusmeleri Annan plani cercevesinde nasil gozukuyor?

Yilmaz Polat: Gecmiste Kibris ile ilgili planlar sunan Birlesmis
Milletler genel sekreterlerinin kisiliklerini ele aldigimiz zaman bu
planlari kimin yaptigini daha iyi gorebiliriz. Ornegin, Birlesmis
Milletler eski genel sekreteri Perez Decuellar bir escinseldi.
Birlesmis MIlletler gorevinden ayrildiktan sonra Kibris ile ilgili
bir kitapta yazdi. Ve bu kitapta Denktas'i kuvette raki icmeyi seven
bir lider olarak tanimladi.Bunun kendisine yanlis oldugu
soylendiginde oylemi yazmisim diye Kibris konusuna ne kadar ilgisiz
oldugunu gostermis oldu. Diger bir genel sekreter olan Butros
Gali eski Rum yonetimi baskani Vasilliou'nun, genel sekreter olmadan
once Misir'daki sirketinin basindaydi. Bu garip iliskiler agi icinde
bu insanlarin tarafsiz ve hakca bir plan uretmesi mumkun degil.
Vasington'dan Kibris politikasina bakinca Amerikan yonetimleri icin
Kibris bir amac mi yoksa arac midir sorusunun yanitinin bulunmasi
gerekir.

Keskin: Vasington'un Kibris politiklarini amac mi yoksa
arac mi olarak gordugunu sordunuz bunu biraz daha acarmisiniz.

Yilmaz Polat: Amerika'nin Avrupa Birligi ile iliskileri dikkate
alindiginda birlesmis bir Kibris'in Avrupa Birligine uyeligi Amerika
icin avantaj midir yoksa dezavantajmidir.

Keskin: Kitabinizda Turkler Turk gecinenler bir de
Turklerden gecinenler seklinde bir tanimlama yapmissiniz. Bu tanimin
icine hangi guruplarin girdigini anlatabilirmisiniz? Baska bir
deyisle kim Amerikan Sahini kim karga?

Yilmaz Polat: Kim karga kim sahin diye bir ayirim yapmadim. Olaylar
var, kahramanlari var, kimin sahin kimin karga olduguna okuyucaya
biraktim. Ama 23 yildir, Vasington'da bir cok insan tanidim.
Gercekten Turkiye'yi seven Turk dostu bir cok Amerikali tanidim.
Bunun yani sira Turk dusmanligi yapmasa siradan bir kisi bile
olmayacak Amerikalilar gordum. Ama en acisi bunlara alet olan Rum ve
Ermeni lobisinin direkt veya dolayli piyonu olmus Turkler tanidim.
En aci olanida bu olsa gerek.

Keskin: Peki bu konuda isimlerden bahsedebilirmisiniz?

Yilmaz Polat: Bence kitabin en begenedigim bolumu Ataturk ile
roportaj yapan Clarance Straight isimli Amerikali gazeteci ile
yaptigim roportajdir. Ben bir Ameriklai gazetecinin Ataturk ile
ilgili bu kadar guzel dusunce ve tanimlamasini kendi basinimizda
bile az rastladigimiz icin cok etkilendim. Bizim Turkiye ve Ataturk
ile ilgili bu guzellikleride ortaya cikarmak ve bunlari da duyurmak
zorundayiz. Yani Amerika'da herkeste Turkiye aleytari degil.

Keskin: Peki Turk isim de verecekmisiniz?

Yilmaz Polat: 23 yilda bir cok Turk siyasetci, gazeteci ve isadami
cesitli vesileler ile Amerikaya geldi. Izlediklerimi kitapta
aktardim.

Keskin:Sizin geldiginiz 1980'den bu yana Amerika alti donem
baskan degisti, sizce en etkili Turk devlet baskani hangisiydi?

Yilmaz Polat: Ozalli yillar Turk Amerikan iliskilerinde cok onemli
donemdir. Demirel donemi daha farkliydi. Ciller donemi ise daha
degisik bir boyutta gelisti. Ecevit ve Dervis iktidari ayri bir
inceleme konusu. Burada beni en cok etkileyen her Turk liderin
kendisini Amerika'nin kendilerine cok onem verdigi seklinde
Turkiye'ye satmalari olmustur. Halbuki her lider Amerikan
dis politikasinda liderlerin disaridaki gucu Amerika'daki itibarlari
arkadaslik esasina degil, o liderin ulkedeki gucu ile dogru
orantilidir. Yani lider kendi ulkesinde guclu ise Amerika'da da
gucludur. Kendi ulkesinde kan kaybeden bir lider Amerika tarafindan
da kolaylikla terk edilir. Ornek olarakda Iran sahi ve Filipinlerden
Marcos ornek gosterilebilir. Demirel basbakan olarak ilk beyaz
sarayi ziyaret ettiginde baskan Bush'un Demirel'e Ozal ile
iliskilerimiz iyiydi, ama su anda Turkiye'nin basbakani sizsiniz
bundan sonrada muhatabim sizsiniz dedigini hatirliyorum.

Keskin: Bildiginiz uzere basbakan Recep tayyip Erdogan bu
ay sonu Amerika'ya Baskan Bush ile bulusmak icin geliyor. Bu
ziyaretin bir politik analizini Turk Amerikan iliskileri acisindan
yapabilirmisiniz?

Yilmaz Polat: Bence devletler arasi iliskilerde kiraldan cok
kiralcilara firsat verilmemeli. Maalesef bizde bu cok yaygin.
Ornegin bazi yazarlar simdiden kendi gorusleri dogrultusunda
nasihatta bulunurlar. Bazi kendisini danisman olarak satan hic bir
yetkisi olmayan kisilerde liderlerin adini kullanarak temaslar
yapar. Bunlar her donemde yasanan olaylardir ve hem ulkeye hem de
ikili iliskilere buyuk zarari olmaktadir. Ornegin ikinci tezkere
sirasinda Tayyip ERdogan'a yakin oldugunu soyleyen bazi kose
yazarlari ile yetkisiz danismanlarin ne yaptigini daha sonra nasil
zarar verdiklerini biliyoruz. Isterseniz bu ziyaretin
degerlendirmesini ziyaretten sonra yapabiliriz.